Migel Gallastegi eta Jose Luis Akarregi

– Beste bi final komentatu behar ditugu. Bata Akarregiren kontra jokatu zenuena Eibarren. Eta hau irabazi 22 eta 15. 1950ean. Jada pasatu dira urte batzuk, noski, berrogeita hamar. Zer akordatzen zara final honetaz, Migel?
– Hori partidu ona izan zan hori be. Hori partidu ona. Akarregikin jokatu dittuten…
– Hura zer izan zen? Sake librean?
– Ez, hirutik sakatzen. Hirutik sakatzen.
– Sake libretik besteetara bentaja handia zegoen?
– Bai. Sake libria… Klaro, nik bentajia neukan sake librian. Sakia errez restatzen neban ezkerrakin. Eta, klaro, `Atano III.a´ hori sake librian be, bai: jartzen zan boleo, baiña pelotia goittik pasatzen jakon eta ezin zertu. Eta, klaro, nik mano y mano jokatzeko bentaja haundixagua euki dot, bestiak baiño pixkat gehitxuago errestatzen neban sakia. Akarregi be aurrelarixa zan eta sakia errestatzen, ba, justu ibiltzen zan.
– Beraz, ondo akordatzen zara final hori hirutik atereaz irabazi zenuela. Eta zure azken finala, Bergaran jokaturikoa ere akordatuko zara, Akarregiri irabazitakoa 22 eta 14ko emaitzaz. Hori ere akordatzen zara, ezta, Migel?
– Bai, bai, bai. Partidu hori pixkat erreztxuago irabazi netsan. Ez zan Akarregi orduan partiduan halako ondo egon. Eta hortxe segitzen genduan, alkarren kontra. Akarregi eta ni ribal haundixak izaten giñan, baiña kanpuan lagun haundixak giñan.